***
جمعه ها دلتنگی خاص خودش را برای ماها دارد. هرچه قدر هم که فضاسازی شاد درست کنیم و هی الکی خنده برلب و گونه مان نقش ببندانیم باز هم دلتنگیم. نمی شود گفت یک عادت است. از تعطیلیش هم نیست. چون روزهای تعطیل دیگر این حس را نداریم. دلتنگیش شبیه این است که چیزی را گم کرده باشی. کسی را! و حقیقت هم همین است.

***
من چیزی را یا کسی را گم کرده ام. آن هم نه در بیرون که در درونم! یک حس تهی بودن در روزهای جمعه باعث این دلتنگی من است.

***
اشتباه است اگر خیال کنیم گم شده روزهای جمعه مان را می توانیم قبل از آنکه در درون خود بیابیم در بیرون ببینیم.

***
با همه دلتنگیش آرزو می کردم که کاش همه ایام خدا جمعه بود. نه به خاطر تعطیلیش! فکر میکنم روزهای جمعه وقت کش می آید. لااقل برای من که همینطور است. باقی روزها اصلا انگار که روز را مچاله کرده باشند. بعد از ساعت کار و رسیدن به خانه خیلی زود شب می شود. اما جمعه ها آنقدر وقت داری که بتوانی تمام وقت بخوانی و بنویسی. وقت آدم دست خودش است اگر دلش امان بدهد!

***
باز هم غروب جمعه و باز هم انتظار یافتن او در درونم.

***
صبح بی تو رنگ بعد از ظهر یک آدینـه دارد
بی تو حتی مهربـــــــــانی حالتی از کینه دارد

بی تو میگویند تعطیل است کار عشــــق بازی
عشق، اما کی خبر از شنبه و آدینـــــــــه دارد

خواستم از رنجــــــش دوری بگویم، یادم آمد
عشق با آزار، خویشاوندی دیرینــــــــــه دارد

روی آنم نیست تـــــــــا در آرزو، دستی برآرم
ای خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد

جغد بر ویرانه میخواند به انکارتـــــــــــــو اما
خاک این ویرانه ها بـــــویی از آن ویرانه دارد

در هــــــــــوای عشق تو پر میزند با بی قراری
آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینـــــــه دارد

ناگهان قفـــــــــــــــل بزرگ تیرگی را می گشاید
آن که در دستش کلید شهر پر آیینــــــــــــه دارد