در ظهر عزا حرمت ارباب شكستند، علمدار كجايي؟ علمدار كجايي؟
اين فتنه گران راه عزادار تو بستند، علمدار كجايي؟ علمدار کجایی؟

سوگ حسین بن علی (ع) نه غمی است که دل در هزاران سال پس از این نیز با به خاطرآوردنش تیر نکشد و داغدار نگردد. و این غم را نه فقط من بچه شیعه علی بن ابیطالب (ع)، که همه عالم و آدم از مسلمان و نصرانی و مجوس و … تا یوم الدین با خود خواهد کشید.
اساس سوگواری عاشورا بر مظلومیت حسین (ع) است. مظلومیتی که از بسته شدن راه عبور فرزند پیامبر، تشنگی و صدای العطش کودکان و با تیرنشسته برگلوی علی اصغر (ع) آغاز می شود و با بدنهای افتاده بر زیر آفتاب سوزان کربلا، سرهای بر نیزه و خیمه های سوخته بیشتر. و بعد هم با خنده ها و هلهله های مفسدان. با رنج اسیران آل محمد. با ظلم بر رقیه 3 ساله. با شرابخواری مجلس یزید بن معاویه (لعنه الله)…
حسین (ع)، ای مظلوم همیشه تاریخ، سالار جاودانگی دین رسول الله (ص)، سرمشق شاهدان شهید … حسین (ع)، ای آنکه نَفَسی که با غم تو کشیده شود تسبیح شمرده می شود*، پدر و مادرم به فدایت. کجاست علمدار بی دستت که از پس سالیان دور، دست طمع دشمنان را از شیعیان ببرد و درفش ولایت بردارد و جانش را سپر تیر دشمن بدسرشت کند؟! که اینک سست ایمانی ما طمع دشمنان را دوباره زنده کرده است. که اینک باز مسلم ها در کوفه کشته می شوند به سبب بدعهدی مردمان. و باز … . باز هم این ماییم که سکوتمان در برابر ظلم به اهل بیت پیامبر، معاونت در قتال آنها به شمار خواهد رفت.
… یا اباعبدالله، انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامه … و هذا یوم فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین صلوات الله علیه، اللهم فضاعف علیهم اللعن منک و العذاب الالیم …

اینک این مهر حسینی در دلم / گر توانی سینه ام آتش بزن

———————————–
* از امام ‏صادق‏ (ع‏) روایت شده است كه فرمود: «نفس المهموم لظلمنا تسبيح و همه لنا عبادة و كتمان سرنا جهاد فى سبيل الله‏» نفس كسى كه به خاطر مظلوميت ما اندوهگين شود تسبيح است، اندوه برما عبادت است و كتمان و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست. (بحارالانوار، ج 44، ص 278)