این روزها برای نوشتن نیاز به دلیل دارم. همانطور که قبلتر ها برای ننوشتن به دنبال دلیل می گشتم. زمانی هم که دلیلی برای نوشتن دارم آنقدر می نویسم و حذف میکنم که آخر سر از نوشتن منصرف می شوم. وسواس عجیبی در نوشتن پیدا کرده  ام. همین یک پاراگراف ساده را چند بار از ابتدا نوشته ام تا بالاخره این شد. و این هم به دلم نمی نشیند.

به گمانم شبکه های اجتماعی مجازی مذاق من و تقریبا بیشتر ماها را تغییر داده است. دیگر کمتر کسی سراغ نوشته های بلند می رود. همه چیز کوتاه و تلگرافی … سخت ترین کار عالم نیز این است که حرف های زیادی داشته باشی و به خاطر مخاطبت یبشترش را نگویی و یا خلاصه کنی. و بدترین کار عالم هم هست.

شاید از افتتاح اولین وبلاگم حدود 8 سالی میگذرد. در این مدت فراز و نشیب های بسیاری در حضور من در فضای مجازی رخ داده است. الان که فکر میکنم به گمانم حضورم نه تنها در این فضا مؤثر نبوده بلکه به ضرر خودم هم بوده است. و من خیال می کردم که فایده ای دارد. به هر حال فعالیت های این روزها و مسئولیت هایم هم دلیلی است بر اینکه کم کم از این فضا فاصله بگیرم. یا حداقل فاصله ای قانونی تعریف کنم. برای همین تصمیم دارم از حضورم در تمامی وب بکاهم و نوشته های گاه و بی گاهم را فقط در اینجا منتشر کنم.

انتخابات ریاست جمهوری نزدیک است اما نیاز دارم تا مدتی از فضای سیاسی فاصله داشته باشم. برای همین شاید تنها فعالیتم در این انتخابات صرفا انداختن رأیم در صندوق باشد. باشد که مورد قبول حق قرار گیرد و فردی صالح رئیس دولت اسلامی شود.

پی نوشت:

در مورد وظایف دولت اسلامی که قطعا رئیس دولت باید متولی انجام آنها باشد، پژوهشی خواندم که از نظر امیرالمؤمنین علی علیه السلام عناوین ذیل را برشمرده بود که تقریبا دو سوم آن اقتصادی است:

1- تعلیم و تربیت
2- حفاظت از دین و مبارزه با بدعت ها
3- ایجاد امنیت
4- تأمین اجتماعی
5- مبارزه با تبعیض ها و بی عدالتی های اقتصادی
6- عمران و آبادی
7- افزایش رفاه و درآمدهای مردم
8- نظارت بر بازار و تنظیم آن
9- جمع آوری بیت المال و تنظیم آن