خیلی وقت است که در اینجا چیزی ننوشته ام. البته طبق معمول خیلی دلم می خواست که بنویسم اما در یک سال گذشته که مشغله ام به حد غیرقابل وصفی زیاد شده کمتر حال و حوصله نوشتن داشته ام. تا الان که نسخه موبایلی وردپرس را نصب کردم. وردپرس در چند سال اخیر پیشرفت خیلی زیادی داشته تا جایی که امروز در بین سیستم های مدیریت محتوای اوپن سورس نظیر جوملا و نیوک و … نیز جایگاه بالایی به دست آورده و کم کم از سیستم صرف وبلاگی خارج شده است.
امیدوارم این اولین پست من در سال جدید و از طریق اپلیکیشن موبایلی ودپرس شروعی دوباره برای نوشتن باشد.
یک ضرب المثل چینی (!) هست که می گوید: کوتاه بنویس ولی همیشه بنویس.
اگر بخواهم اینجا را دوباره زنده کنم به گمانم باید به همین ضرب المثل عمل کنم.

این روزها برای نوشتن نیاز به دلیل دارم. همانطور که قبلتر ها برای ننوشتن به دنبال دلیل می گشتم. زمانی هم که دلیلی برای نوشتن دارم آنقدر می نویسم و حذف میکنم که آخر سر از نوشتن منصرف می شوم. وسواس عجیبی در نوشتن پیدا کرده  ام. همین یک پاراگراف ساده را چند بار از ابتدا نوشته ام تا بالاخره این شد. و این هم به دلم نمی نشیند.

به گمانم شبکه های اجتماعی مجازی مذاق من و تقریبا بیشتر ماها را تغییر داده است. دیگر کمتر کسی سراغ نوشته های بلند می رود. همه چیز کوتاه و تلگرافی … سخت ترین کار عالم نیز این است که حرف های زیادی داشته باشی و به خاطر مخاطبت یبشترش را نگویی و یا خلاصه کنی. و بدترین کار عالم هم هست. ادامه نوشته