بگذاريد همين ابتداي يادداشتم، عيد فطر را تبريک بگويم. عيدي که همه مؤمنان تلاش يک ماهه خود را براي بازگشت به فطرت پاک و زلال الهي خويش، اين وديعه بي دريغ ازلي، جشن مي گيرند.
آخرين روز ماه رمضان حس عجيبي دارد. از يک طرف به خاطر آمدن عيد، خوشحالي و از سوي ديگر از اينکه ماه دوست داشتني رمضان را تا يک سال از دست مي دهي، ناراحت. يک تجربه مثل تجربه خوف و رجاست. مثل اينکه توي دلت رخت بشورند.
البته شايد اين حس، مال مثل مني است که از ماه رمضانش خوب استفاده نکرده است. مثل مني که نمي داند بهره اش از ماه رمضان فقط لاغر شدن بوده است يا اينکه توانسته هم کمي از اثر گناهان خود را از ميان ببرد!
اما هرچه باشد عمر در حال گذر است و پيروز کسي است که امروزش را بهتر از ديروزش رقم بزند. ديروز هر چه بود و هر چه کرديم رفته است و از پس آن فردايي مي آيد که بايد اميد به رحمت پروردگار داشت تا موفق بود. البته انتظار اينکه يک شبه اثر گناهان صد ساله شسته شود، شايد دور از ذهن باشد، اما بي شک در يد رحمت الهي اين نيز شدني است. کافي است ايمان داشته باشيم به مغفرت او و پيمان فطرت الهي مان را که فطر الناس عليها است، به ياد آوريم و به آن پايبند باشيم. همان پيمان را که: الست برکم، قالوا بلي …
به اميد آنکه اين عيد برايمان سعيد باشد، اسعد الله ايامکم.

يادش به خير، هر سال با پدرم نماز عيد را مي خوانديم و اين دعا را که:
اللهم أهل الكبرياء و العظمة و أهل الجود و الجبروت و أهل العفو و الرحمة و أهل الـتـقـوى و الـمغفرة أسالك بحق هذا اليوم الذى جعلته للمسلمين عيداً و لمحمد (ص) ذخراً و شرفاً و كـرامةً و مزيداً أن تصلى على محمد وآل محمد و أن تدخلنى فى كل خير أدخلت فيه محمداً و آل مـحـمد و أن تخرجنى من كل سوءٍ أخرجت منه محمداً و آل محمد صلواتك عليه و عليهم اللهم إنى أسألك خير ما سألك به عبادك الصالحون و أعوذ بك مما استعاذ منه عبادك المخلصون.
صد حيف که امسال او هم نيست.